Lachy, Lechici, Lenkija, Lechistan, Lachistan, Lędzianie - oto określenia Polski i Polaków używane przez bliższych i dalszych naszych sąsiadów ( także tureckie i perskie ). Słowa Lech i Lechia obecne są w naszej mowie i nazewnictwie. Więc język sam wskazuje na mitycznego Lecha, który założył gniazdo (Gniezno). Czy Lechici byli tzw. Białymi Chorwatami? Czy mogli przybyć z rzymskiej Panonii? Zapewne, tym bardziej, że przez te tereny, przez Bramę Morawską, wiódł słynny szlak bursztynowy. Nad Dunajem nazwano nasz kraj Lengyelország. Jan Długosz nazwę Polacy/Lechici używa zamiennie. Jeszcze do czasów Jagiellonów Polakami nazywano jedynie Wielkopolan. Reszta mieszkańców kraju określała się mianem od regionu lub rodu. Ci z Małopolski uważali się za Lechitów czyli Lachów. Wygląda na to, że właśnie tam istniały silne tradycje i struktura władzy. Gdy nastąpił krach państwa gnieźnieńskiego w 1038 r. rolę stabilnej i trwałej siedziby władcy na wieki przejął Kraków. Który "nie od razu", ale o wiele wcześniej zbudowano...Tak jakby był do tego najlepiej przygotowany. Który swą siłę, potencjał i prestiż zbudował na długo przed pojawieniem się kraju Mieszka. Ibrahim ibn Jakub w 966 r. wyraźnie wskazał, że władca z Pragi władał wówczas m.in. Krakowem. Jeszcze w 991 r. kraina Craccoa, wg "Dagome Iudex", nie była krajem Mieszka. Wygląda więc na to, że Wielkopolskę z Małopolską "scalił" Bolesław z Krakowa, tzw. Chrobry. Jeśli Kraków prawie o stulecie wyprzedzał Wielkopolskę w kwestii chrztu, nie dziwi fakt, że dynastia "Princes Polonie" (Piastowie) dopiero tam czuła się jak w domu.